Μετά από πολλά ούζα στο στομάχι μου και με ένα τσιγάρο στο χέρι αποφάσισα τελικά Μ. Παρασκευή βράδυ να αράξω σπίτι και το σπουδαιότερο μόνη μου! Μ’ αρέσει, είμαι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ… κάτι που δεν είχα ποτέ! Βέβαια τρώω φρίκες γιατί είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που κάνω κάθε μέρα κάτι τελείως απρογραμμάτιστο, χωρίς την ίδια παρέα, ούτε καν τηλέφωνα δεν σηκώνω και είμαι συνέχεια στις δικαιολογίες για να αποφύγω καφέδες και συναντήσεις ρουτίνας, όχι επειδή κάνω κάτι το ιδιαίτερο.. απλά βαριέμαι! Ναι βαριέμαι!!! Προτιμώ να κάθομαι σπιτάκι μου, και παρόλο τις φρίκες που τρώω επειδή είναι το σπίτι που μέναμε 3 χρόνια μαζί μ’ αρέσει… Θέλω τον χρόνο μου??? Θα είναι πολύς ο χρόνος, όπως μου λένε???? ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!! Είμαι καλά και δεν έχω υπάρξει καλύτερα! Βέβαια εάν δεν με παραμύθιαζε κάθε φορά που μιλάμε θα ήταν διαφορετικά, αλλά είπαμε, οι άντρες ότι ηλικία και να έχουν λένε τα ίδια, σαν να πήγαιναν κάποτε φροντιστήριο!
Anyway, καλά να είμαστε και να ευχόμαστε πάντα τους «πολιτισμένους χωρισμούς» διότι κάποτε κάτι μοιραστήκαμε!
